آﻣﻮزش مراقبت از نوزادان در سندرم دیسترس تنفسی

مشخصه سندرم زجر تنفسی (RDS)، اشکال در نفس کشیدن است؛ تنفسی که خشن و نامنظم همراه با خرخر، بازشدگی پره‏‌های بینی و شاید کبودی پوست می‌‏باشد. RDS تشخیص ویژه‌‏ای است که به فقدان سورفاکتانت اشاره دارد. شدت RDS با سن جنینی و وزن موقع تولد نوزاد ارتباط معکوس دارد. یعنی هر چه یک نوزاد کوچک‏تر و نارس‌‏تر باشد، شانس RDS در او بیشتر خواهد بود. این عارضه در نوزادان کاملاً رسیده به ندرت دیده می‏‌شود، پسر بچه‌‏ها بیشتر مبتلا می‏‌شوند و در سفیدپوستان هم بیشتر از سیاهان مشاهده می‏‌شود.

RDS، عموماً چند دقیقه بعد از تولد تشخیص داده می‏‌شود. در برخی از اطفال زجر تنفسی آن چنان شدید است که بچه به احیاء نیاز دارد. آزمایش خون و عکس رادیوگرافی از قفسه سینه تشخیص را مسجل می‏‌کند.

اگر بچه شما با RDS متولد شده، ممکن است لازم باشد او را در بخش مراقبت‌‏های ویژه نگه‏داری کنند تا علائم حیاتی‌‏اش به شکل پی‏‌درپی و دائم زیر نظر گرفته شود. تغذیه و مایعات به‌صورت وریدی به نوزاد داده می‌‏شود. برخی از نوزادان هم به کمک تنفسی نیاز دارند. برای این کار لوله‌‏ای را که یک سرش به‌ دستگاه تنفس مصنوعی وصل است از راه دهان وارد لوله تراشه (نای) نوزاد می‌‏کنند. در برخی از نوزادان هم لوله‌‏ای را داخل بینی می‏‌کنند یا ماسکی را روی صورت قرار می‌‏دهند تا به کمک آن فشار هوای مثبتی را به‌طور بی‌وقفه وارد ریه نوزاد کنند.

هدف از مراقبت اطفال مبتلا به سندرم زجر تنفسی در امان نگه داشتن آنها از عوارض، تا هنگام تکامل ریه‌‏هاست.